بازهم عیدشد،مثل هرسال....

هوالمحبوب: 

شروع میکنم به نوشتن

توی دفتر خاک خورده ای که مدتهاست آلرژی دارم تا میبینمش،چه برسه مرورش کنم

همیشه مروره خاطره ها قشنگه.حتی دردآورترینشون.یادآوره اینه که چی بودی؟چی شدی؟کی کجا بود؟چی شد؟کجا کم اووردی؟کجا داشتی تموم میشدی؟کجا چی بهت عطا شدو تو فقط نداشته هات رو میبینی؟کجا چی شنیدی و حالا فراموش کردی؟وکجا در اوج سیاهی و دردو تموم شدن باز یه دفعه شروع شدی و باز روز ازنو روزی از نوع!همیشه مرور کردن من رو به هیجان میاره.

شروع میکنم به نوشتن

سنت شکنی میکنم و با حافظ که مدتهاست توی لحظه های مقدس باهام همراه میشه شروع نمیکنم!امسال سالی بدون حافظ!

شروع میکنم به نوشتن

از سال تحویل88 توی اتاقم و با یه دنیا درد تا سال تحویل 89 کنارسجاده و باچشمانی اشکبار که خدا را شکر به خاطره تمامه داده ها و نداده هات وشرمنده از اینی که هستم!

شروع میکنم به نوشتن

از مزخرفترین ماهه سال،فروردین تا پرالتهابترین ماهه سال، اسفند که از هیجان تحویل سال پوست میندازه باز فروردین میشه.چقدر مرور کردن رو دوست دارم!

مثل پرده ی سینما تمامه روزها و آدمها و اتفاقها از جلوی چشمام رد میشه و باز دوباره با خنده هاش میخندم و با دردهاش گریه میکنم.چقدر تازگی ها حال به همزن  شدم.عین دختر بچه ها با هی تلنگر اشکم دمه مشکمه و آبغوره میگیرم!

شروع میکنم به نوشتن و هی به خدا میگم(انگار که فک میکنم ندونه!): اشکام از حسرت نیستا از قدرشناسیه،؛از شرمندگی،از اینکه معترفم به بد بودنم و شاید دلت بسوزه که من رو ببخشی.مگه نمیگند موقع تحویل سال باید همدیگه رو ببخشیم و دلمون را صاف کنیم؟مگه فقط لیله القدر باید ببخشیم تا بخشیده بشیم وپرونده ی سالمون را برای n روزه دیگه رقم بزنی؟

شروع میکنم به نوشتن

دکتر میگفت:الی!داره عید میادها.خوشحالی،نه؟بهش میگم به غیر از لحظه ی تحویل سال واوج لحظه ی روحانیتش که تمومه دلها به یک سمته، از فروردین متنفرم!تعجب میکنه و احتمالا دنباله یه خاطره ی بد توی فروردین های عمرم میگرده. .هیچ وقت فروردین رو دوست نداشتم .از همون موقع که فهمیدم تنه ی درخت رو باید قهوه ای کردو چمنها رو سبزوآسمون روآبی!وهیچوقت هم خاطره ی خوبی ازش!بهش میگم 13 روز هی بیا و برو وبخورو بریزوبپاش وبزن وبکوب یه طرف،اینکه هی همه ماچت میکنندوتو باید لبخند بزنی وهی بگی قربون صورتتون ومرسی واین ادا واطوارها یه طرف!وحشتناکتر اینه که واسه اینکه پیشت احساسه ناامنی نکنندو حس خوبی داشته باشندوخودت هم درطول کل سال وعده ی عیدرا دادی ،تو هم مجبوری ماچشون کنی و ترجیحادرآغوش- اون هم صمیمانه- بفشاریشون که انرژیه مثبتت بهشون منتقل بشه و مشعوف بشند از زیارتت وابراز محبتت!  آدمند دیگه!آدم بنده ی محبته و اینجور تشریفات!وقتی هم برای رهایی از شر این آداب وسنن متوسل به نکات بهداشتی وآنفولانزای نوعA,B,C,D,E,… میشی بهت میگند،وا!!!! ما از تو آنفولونزا نگیریم میخوای از کی بگیریم؟!(ای من بمیرم!)بعد هم در جواب سال نو مبارکی وآرزوی روزهای قشنگ داشتن، همشون درجواب دیالوگه معروفشون را تقدیمت میکنند که ایشالا ساله دیگه بیایم خونه خودت و ایشالا یه نفر از نمیدونم کجا و کی و یه دفعه و یهو پیداش بشه ونمیدونم چه گلی به سرت بماله!هیشکی ابتکاره عمل نداره که یه دعا یا آرزوی خوشگل واست بکنه ! وتو هم باید عین احمقهای ندیدبدیده خجالتیه با شرم و حیا لبخند زنان، سرت رو بندازی پایین واز این آرزوی خنده دارشون تشکر کنی و تو دلت به خودت فحش بدی وبگی ببند نیشت رو!

شروع به نوشتن میکنم و از فروردین سنگین شروع میکنم و به اسفندپراز هیاهو ختمش میکنم و خدا را شکر!خدا را شکرکه به من نعمت زندگی دادی و شرمنده ازکفرانه نعمتم!

شروع میکنم به نوشتن وتمومه روزهای رفته رو مرور میکنم.چه سالی بود!پره اتفاق!ودعا میکنم برای تمومه آدمهای زندگیم .

خدایا به من وآدمهای زندگیم جنبه بده.جنبه ی هراونچه که عطا میکنی،چه خوب و چه سنگین و دردآور! و از خدا به واسطه ی تمومه روزهایی که گذشت و آدمهایی که روانه ی زندگیم کرد ممنونم و از تک تک آدمهای زندگیم: 

به خاطر تمام خوبی هات و به خاطره حضور قشنگت در زندگیم در سالی که گذشت ازت ممنونم. سال نو مبارک رفیق:)