درخواب تورا دیدم واز خواب پریدم....

هوالمحبوب:

نشسته ام پشت همان میز کذایی توی سفیر و هی توی دلم دارند رخت میشورند وهی زیر لب غر غر میکنم...درست مثل آن روزها....روبرویم نشسته وزیر چشمی نگاه میکند وزیرزیرکی میخندد...

دلم میخواهد بلند شوم وخفه ش کنم..از خودم حرص میخورم که نشسته ام اینجا وقرار است با اوهمکلام شوم ومثلا از مصاحبت با اولذت ببرم.....

فحش میدهم به خودم واز خودم متنفرم که چه بازی ها با خودم میکنم.....دندانهای یک ردیفش را از پس لبخند شیطنت بارش نشان میدهد ودرحالی که آدامس میجود میپرسد :" نمیخوای یه شعر واسمون بخونی؟!!!!"

همیشه بدم می آمد کسی آدامس بخورد وبا من حرف بزندو هی دهانش را بچرخاند وکلمه پشت کلمه بلغور کند.حرص میخورم ولی درخواستش را اجابت میکنم وبدون اینکه بخواهم شروع میکنم،حداقل برای عوض شدن حال وهوایم وحسم بد نیست...وقتی شعر میخوانم ،حس کسی را دارم که درعرش سیر میکند....

شروع میکنم...:

"بیست سال گذشته در یک تیر.......دختری زاده شد به این تقدیر...."

چشمهایش برق میزند،لبخندشیطنت بارش رنگ میبازد ومثل عاقلها با جان دل گوش میدهد.....انگار که دارد سخنرانی اوباما را برای روز استقلال آمریکا میشنود....

صدایم میلرزد...صدای خیط گفتن خدا رامیشنوم.....الی ، دیدی باز زود قضاوت کردی؟....خدا داری با من چه بازیی میکنی؟

چرا ضربان قلبم تند تند میزند؟میترسم نگاهش کنم  وچشم در چشم بشوم که نکند یکهو برق نگاهم همه چیز را لو بدهد...سرش  را پایین انداخته  تا مبادا تمرکزم به هم بخورد.ومن دارم سیر نگاهش میکنم.چقدر حسم جالب شده ،انگار نه انگار که همین دودقیقه پیش میخواستم خفه اش کنم وتلافی تمام آدمهای زندگی ام را سرش در بیاورم....

یکهو "سفیر"برایم میشود "بهشت". انگار که توی بهشتم وملک مقرب نشسته روبرویم  ودارد به شعرهایم گووش میدهد....

نمیدانم چرا ولی احساس میکنم روی مرکز ثقل زمین نشسته ام وتمام خوبی ها دارد به سمتم یورش می آورد...

شعرم تمام میشود وهنوز سرش را انداخته پایین...صبر میکنم ومنتظر میمانم تا مثلا باز از آن لبخندهای شیطنت بار نثارم کند ومثلا تشویق یا تحسینم کند....

ولی هنوز سرش را انداخته پایین...صدایش میکنم وسرش را باز انداخته پایین....بلندتر صدایش میکنم وباز حرکتی نمیکند...این دفعه صدایم شبیه داد میشود وباز انگار نه انگار....

میترسم...خیلی میترسم...داد میکشم ولی باز مثل مترسک نشسته وهیچ تکان نمیخورد...مسئول سفیر می آید وتکانش میدهد ویکهو صورتش نقش میز میشود ومن جیغ میکشم و از خواب میپرم.....

نفسم به شماره افتاده وگریه میکنم..خیره میشوم به عکس روی دیوار وهق هقم بلند میشود..همینطور گریه میکنم واشک میریزم.....مستاصلم...حتی جرات نمیکنم از جایم بلند شوم...متکا را بغل میکنم وگاز میگیرم که مبادا صدایم از اتاق برود بیرون...پشتم را میکنم به عکس روی دیوار و توی ذهنم روزهای این فروردین لعنتی را مرور میکنم.....

27 روز از این ماه نفرین شده گذشته وهمین امشب قصه ی سفیر 5 ساله شد...حالم بد است.....از اینکه ذهنم درگیر خاطره هاست حالم بد است...از اینکه این رویاها وکابوسها تمامی ندارد حالم بد است....با اینکه به هیچ فکر میکنم ِذهنم خوش دنبال گذشته ها میدود ومن چقدر حالم بد است...

یاد سید می افتم وشدیدا به او حسودی میکنم..به او که روزهای تقویمش دقیقا از امروز شروع میشود وتمام روزهای گذشته را پاره کرده وریخته در زباله دان تاریخ.....

حالم خوب نیست.....اینقدر که نشسته تا صبح میخوابم ...پشت به عکس روی دیوار ومتکا به بغل...خودم را دلداری میدهم وچشمهایم را باز میبندم....دلم میخواهد که دیگر خواب نبینم ویا اگر هم میبینم ،خواب یک ماهی قرمز را ببینم.....