آخرش قصه هامون قشنگ میشه....

هوالمحبوب: 

منتظر میمونم تا از راه برسه.هیجان زده نیستم ولی خوب احساس خوبی دارم..احساسی مثل دیدنه یه دوست ودارم مرور میکنم رفتار وگفتاری که باید داشته باشم واحتمالاتی که پیش میاد.....

از راه میرسه وبعد سلام وعلیک دستش رو واسه دست دادن دراز میکنه!

خنده م میگیره...خودم را جمع وجور میکنم ولبخند به لب میگم: من یه خورده املم! دست نمیدم...ببخشید!"

فکر کنم خجالت میکشه وشاید هم بهش بر میخوره وشاید هم....... ...نمیدونم!

دستش رو میکشه وعذر خواهی میکنه!

مسیر را طی میکنیم ومن با ذوق به آهنگایی که خونده گوش میدم وواقعا لذت میبرم.....نمیدونم چرا حرص میخوره و از یه چیزی ناراحته ولی سعی میکنه خودش را مبادی آداب نشون بده!

ومن سعی میکنم زیاد جو را متشنج نکنم واجازه بدم اونطور که راحته رفتار کنه یا حتی حرص بخوره!!!!

خاطره جسته گریخته تعریف میکنم وبحث را میکشونه به" امل"  بودنه من واون جمله ی قصاری که اول تحویلش دادم!

 منه بی اعتقاد میخوام راجب اعتقاداتم حرف بزنم ولی خوب اینجا جاش نیست وبیخیال میشم وخودش هم وقتی بازی من رو با کلمات میبینه بی خیال میشه وباز میرسیم به بازی با کلمات دیگه.......

یهو شروع میکنه به گفتن...درست اون دم آخر...که دلش پره ومیخواد ثابت کنه میتونه...که اون هم دلش پره از آدمایی که همیشه حواسش بهشون بوده ولی اونا نسبت بهش بی تفاوتی پیشه کردن.....دعوای همیشگی شکاف نسلها و غمی که شاید تا آخر عمر مثله یه حسرت میمونه رو دل آدم وآخرش هم مهم نیست....

الهی ی ی ی ی ی  ! حس میکنم فقط باید بشنوم وگاهی برای باورپذیرتر شدن واینکه میفهمم چی میگه یه خاطره ی عینی تعریف کنم .همراه با غمی که توی دلم میفته از شنیدن حرفاش خوشحالم...خوشحالم که دارم چیزایی را میشنوم که شاید یه خورده بار غمی که هست را سبک میکنه....

اینی که حواست هست که همیشه خدا هست بزرگترین موهبت وزیباییه که تو داری.....

با آرزوی قشنگترین ها میام خوونه ونمیدونم چرا حس میکنم باید کاری بکنم...یه چیزی بگم...یه حرفی بزنم....یه رفتاری بکنم که دلم آرووم بشه....فقط میشینم روبه روی خدا ونمیدونم چرا بغض راه گلوم را میگیره وبهش میگم خدا حواست هست؟؟؟

واسش دعا میکنم...واسه رسیدن به اونایی که توی دلشه و واسه رسیدن اونایی که صلاحش هست دعا میکنم....واسه آدمی که حواسش هست که خدا حواسش هست.....واسه یکی دیگه از آدمهای زندگیم.....