ما کجاییم در این بحر تفکر، تو کجایی؟؟؟

هوالمحبوب: 

توی دلم هی دارم غر میزنم...از توی تختخواب بلند میشم و میشینم پای کتابام که مثلا شروع کنم به خوندن....حواسم جمع نیست...کلافه ام وزیاد هم مهم نیست...عادت دارم یه این قبیل حسهای خنده دار که اعصابم را بریزه به هم وگند بزنم توی روزی که درپیش دارم وباز هم مهم نیست.... 

کتاب را باز میکنم.....واز اقبال با مزه ی من دفترچه ی یادداشت کوچولو را پیدا میکنم که توش هی نوشتم ونوشتم که "بچه بلند شو برو بیرون یه چرخی بزن» وهی از من اصرار وهی از او انکار!!!! 

دفترچه ام را پاره میکنم ومیریزم توی سطل....این "باتشکر" آخر کتابم چماق میشه ومیخوره توی سرم و من فقط خیره میشم به اون دور دورها واز خودم بدم میاد...خنده ام میگیره که منه سر به هوا باز بچه گی کردم وباز شوخیهای روزگار را جدی گرفتم.....خنده ام میگیره که با این همه ادعا و منم منم کردن هام ، گندزدم به "الی " ..... همین یک بار که خواستم به حرف دلم گووش بدم و به سخره گرفته شدم.......مهم نیست....هیچ رفتاری اصل چیزی که هست یا وجو داشته را عوض نمیکنه.....حالم خیلی بده.....

سرم را میذارم روی بالش وهای های گریه میکنم....حالا یکی بیاد از من بپرسه چته؟؟؟؟...نمیدونم..... 

همیشه همینطور بوده...هرموقع یه خورده از موضعم اومدم پایین تر وکوتاه اومدم به سخره گرفته شدم....وشدم بازیگر بازی هایی که کارگردانش کیف میکرده از فیلمی که داره رقم میخوره.... 

حالم بده......اونقدر بد که وقتی نشستم سر سفره و شروع کردم به خوردنه  املتی که الناز زحمت پختنش را کشیده  بود،داد کشیدم..... 

توی گلوم گیر کرده بود و پایین نمیرفت.....اونکه توی گلوم خونه کرده بود نمیذاشت بره پایین.... 

نمیفهمم چرا آدمها به اونی که دارند قانع نیستند...همیشه بیشتر میخواهند و کم هم نمی آورند با این خواسته هاشان ومن را قاطیه دریافته خواسته هاشان میکنند.....من که به کسی کاری ندارم....من که از این قسم آدمها تیستم...من که در پی اینجور برنامه ها نیستم....آخه من که...... 

زیر سوال رفته ام وزیاد هم مهم نیست...به جهنم.....به جهنم که هنوز هم عقلم پاره سنگ برمیداره!...به جهنم هنوز هم باور میکنم.....به جهنم که خیط شدم...... 

اینها همه تجربه ست....تجربه اندوختن بها داره.....حماقت کردن بها داره....گاهی به بهای به سخره گرفتن غرورت وگاهی......!  

از خودم حرص میخورم که نگران بودم....که دلم شور میزد....که تا دم دق کردن رفتم ..که ......

مهم نیست.... 

مهم نیست....  

خربزه خورده م وباید تا پالرز نشستنم صبر کنم..... 

خنده م میگیره ..از خودم...از طرز فکرم واز اینکه از ادبیاتی بودن فقط شعرهاش را بلدی و هیچ! 

بازهم مهم نیست...... 

بقیه ی حرفهام هم کناره بقیه ی حرفهای نگفته م اون گوشه ی گوشه که مزاحم هیچ کس نیست میذارم...شاید بعدها رفتم سراغشان.....  

دلم برای شب تنگ شده!...برای تمام اتفاقات وروزهایی که گذشت...خنده م میگیره....میبینی؟تکلیف من هم با خودم روشن نیست....... 

 اینقدر خل شده م که فقط هی تند تند اشکم سرازیر میشه....مهم نیست....من خودخواهم وای ول به تمامه کسانی که خودخواه نیستند!!!!!!! 

*********************************************************** 

 پ.ن:  

* با خودم یه عالمه خاطره دارم...مهم نیست کسی نیست وفقط خودم هستم وخودم....مهم اینه که خودم ، خودم را به بازی نمیگیرم...خودم خودم را خنگ تصور نمیکنم وخودم با تمامه وجود خودم را دوست دارم.حالا زیاد مهم نیست که هیچ کدوم از اینها معلوم نیست.....خدا حواست هست دیگه؟؟!