ما بی سلیقـــه ایم تـــو حاجــــات مــــا بخــــواه ...

هوالمحبوب:

ما بی سلیقـــه ایم تـــو حاجــــات مــــا بخــــواه

ور نه گـــــدا مطالبـــه ی آب و نـــــان کنـــــد...

کلید میندازم توی در و میام داخل.تا صدای در رو میشنوه زود خودشو میرسونه توی ایوون و شروع میکنه خندیدن و دستش را میاره جلو و زل میزنه به کیفم و میگه :"به به...!"

سرم گیج میره،دستم را میگیرم به دیوار و میشینم توی ایووون و بغلش میکنم و میذارمش روی پاهامو و دو تا بوسه ی مشتی ازش میگیرم و دست میکنم توی کیفم و یه شکلات از توی کیفم در میارم و میدم دستش.ذوق زده شکلات را برمیداره و میشینه یه گوشه و مشغول باز کردنش میشه .

مقنعه م را در میارم و در حین اینکه کیفم را دارم از دور گردنم  باز میکنم ول میشم کف ایوون.چشمام به چشماش میفته که از داشتن شکلات پر از ذوق شده ،بهش میخندم و چشمام را میبندم.دستای کوچولوش را روی صورتم حس میکنم.به زور چشمام را باز میکنم و چشمای نگرانش را میبینم که هنوز هم داره میخنده.بهش لبخند میزنم و بهش میگم :"آجی دوستت داره ها "و دستاش را میذارم روی لبهام و باز چشمام را میبندم و دیگه هیچی نمیشنوم و نمیبینم.

نمیدونم چند دقیقه میگذره که صدای چرخیدن کلید توی قفل در را میشنوم و قبل از اینکه بخواد کسی تو اون حالت من را ببینه سرجام میشینم و شروع میکنم دکمه های مانتوم را نشستنی باز کردن.باباست،ازم میخواد برم داخل اتاق.

همه در تکاپوی پهن کردن سفره ی افطاری اند و من تکیه زدم به دیوار و خیره شدم به جمله ها و حرکاتی که به زحمت میتونم تشخیصشون بدم.

به زحمت خودم را میکشونم سمت حوض آب و پاهام را میکنم داخلش و میشینم روی زمین.یواش یواش شروع میکنم به شستن پاهام که صدای اذان میپیچه توی حیاط و همون لحظه یادگاری ِ ساق پای چپم جا خوش میکنه توی دستام و بغض میشم...تند تند دست و پام را میشورم و بغض ه چنگ میزنه به گلوم و به خودم غر میزنم.

"گلدختر" از صدای آب به هیجان میاد و با همون خنده ی دلبرونه ی همیشگیش میاد طرفم و من حوض پر از آب را باهاش تنها میذارم تا باز سرتا پاشو خیس کنه و کیف کنه.

ســُر میخورم توی اتاقم.چادر سر میکنم و درست روی گل وسط قالی با بغض قامت میبندم به تموم ه مهربونیش تا شاید آروم بشم.

حرفای رسمی که تموم میشه ،موقع درد و دلای در گوشی و یواشکی ه.دیگه موقع خوندنه اون چهارتا بیت همیشگی براشه که چشمم میخوره به خاموش و روشن شدن صفحه ی موبایلم.همیشه از اس ام اس های سحر و افطار میترسیدم.نمیدونم چرا اضطراب را تمام و کمال میریزند توی وجودم باهاشون.نوشته :"الهام دعا یادت نره...!"

جواب نمیدم.هیچ وقت جواب این جور اس ام اس ها را نمیدم که مثلا بنویسم "محتاجیم به دعا "یا مثلا "من کی باشم دعا کنم "یا مثلا هر جمله ی کلیشه ای ِ دیگه که همه به هم میگند و یا اینکه حتی اعتراف کنم دعا کردن و چی خواستن بلد نیستم!مثل همیشه پاکش میکنم و سکوت.گوشی را میذارم کنار دستم.لپم را میذارم روی سجاده...اشکم قل میخوره پایین و بهش میگم:"با این کارات عزم جزم کردی منو بکشی،نه؟"

زور میزنم به هیچی فکر نکنم و یه دل سیر بلند بلند درست روی گل وسط قالی،همونجا که موبایل خوب آنتن میده براش گریه میکنم...

الـــی نوشت :

یکــ)مرا خود با تو سری در میانست...

دو) تولد نرگــــس بود.دیــــروز!همان که تمام اشکهای مرا درد میکشید.به خودم قول داده ام یک روز تمامش را تمام و کمال بنویسم.حالا نه!یک روز که از گفتنش گریه ام نگرفت.یک روز که با خنده تعریفش کنم،درست مثل دیروز که به سی سالگی مان بلند بلند خندیدیم .حالا نه!حالا روی گفتن و نوشتن ندارم.فقط...فقط تولدش مبارک.همین