می خواهم اعتراف کنم، هرغزل که ما ... با هم سروده ایم جهان کرده از برش :)

هوالمحبوب:

احسان که از جزیره می آید،خانه میشود مثل آن وقت ها.هرچقدر هم من بد عنق باشم و دلم بخواهد برم توی خلوتم بمیرد،با بودنش مرا از لاکم در می آورد و با هم مینشینیم به حرف زدن.

آشپزی میکنیم و فیلم میبینیم و توی سر و کله ی هم میزنیم و هی مینشینیم به خاطره تعریف کردن و من برایش کتاب میخوانم و متن های بامزه و او با اشتیاق گوش میدهد و بی اشتیاق توی ذوقم میزند و سر سلسله ی بحث را به دست میگیرد و شروع میکند از فلان اتفاق و حادثه و رخداد اجتماعی حرف زدن و همیشه ی خدا هم بدون اینکه اجبارش را به رخ بکشد ،میکشانَدَم پای گاز تا به این نتیجه برسد که بیچاره مردی که من قرار است برایش آشپزی کنم با این کدبانو گری ام!

احسان که از جزیره می آید رخت بر میبندد تمام دل زدگی های زمانی که دور بوده و تمام سکوتی که در خانه حکفرما بوده و با تمام نق و نوق و داد و هوار میتی کومون که تمامی ندارد،خانه میشود مثل آن وقت ها ذوق میکردیم برای دور هم نشستن و هله هوله خوردن و توی و سر و مغز هم زدن!

احسان که می آید میشوم همان الهام که شروعش با غر غر کردن است و خاتمه اش با لبخند و اشتیاق و با هیجان و ذوق فلان چیز را تعریف کردن.احسان که می آید و میگویدم :"مارمولک ِ بابا چطوره؟!" و میخندد،میشوم همان دختری که جلوی آیینه می ایستد و به خودش نگاه میکند و میگوید تکیده شدن و لاغر شدن و غصه خوردنم برای چشم های نگران کسی مهم است و به خاطر او و اوها هم که شده باید مقاوم باشم و قد خم نکنم...

احسان که از جزیره می آید من میشوم همان الهام همیشگی که مدتهاست از او دور افتاده ام و خودم را بغل میگیرم و یک دل سیر اشک میریزم تا دوباره با لبخند بلند شوم و تمام دنیا باز ته دلشان به احسان به خاطر داشتن خواهری چون من حسودی شان شود و دلشان برادری چون احسان بخواهد که با تمام مخفی کاری های احساسی اش نمیتوانی نفهمی عشق و علاقه و دوست داشتن و نگرانی اش را و برایت مهم نباشد تمام زحمت ها و دردها و سهل انگاری هایی که خواسته و ناخواسته رخ داده و تو به حکم الهام بودنت همه را به جان میخری بدون گله کردن و البته که با لذت...

احسان که از جزیره می آید مصمم تر میشوی برای محکم تر قدم برداشتن برای آینده ای که مطمئنی خدا با تمام سختی هایی که توی زندگی برایت رقم زده،روشنی اش را به ارمغان می آورد اگر عمری بود...

احسان که از جزیره می آید باز وبلاگم آب و جارو میشود،لبخندم بازمیگردد و دلم روشن میشود با تمام غمگین بودنش حتی!

احسان که از جزیره می آید باز سایه یک مرد، تمام قدرت از دست رفته ام را باز میگرداند و دلم پر از حسرت میشود و غمی گذرا که چرا آدم هایی که باید،اینقدر دریغ کردند خودشان را از همین سایه بودن حتی...

الی نوشت:

یکـ) این کانال شعر را نخوانید،حتمن چیزی را از دست داده اید >>>کلیک کنید

دو) اینستاگرام هنوز برایم جای هیجان انگیزی است.درست همین جا >>> الـــی گودلیدی

سهـ) برای پایتختی ها زحمتی دارم،پیام و کامنت و آدرس و نشانی تان را بگذارید تا زحمتتان بدهم :)

چاهار) اینکه هنوز مثل پسر بچه های پونزده شونزده ساله توی فضای مجازی دنبال دوست دختر و مخ زدن میگردید،زیادی چیپ نیست؟ از من گفتن،شما هرکاری دوست دارید انجام دهید ولی از سن و سال و الی بودن من گذشته آقااا،وقتتان را تلف می کنید ها:)

پنجـ) الی بودنم را دوست دارم.اینکه این همه عشق و علاقه را در مورد آدمهای عزیز زندگی ام در خودم جا داده ام را هم.گمانم دیگر بلد شده ام با تمام دوست داشتنم ،وقتی چمدان نگرانی و دغدغه دستانم را زخم کرد،چمدان را بگذارم و بدون کوله بار به سفرم ادامه دهم.دلم رسیدن آن روز را نمیخواهد و انتظارش را هم نمیکشد ولی خدا این روزها چیزهای خوب و عجیب غریبی از خودش درونم گذاشته،آنقدر که با همه ی علاقه ام به زندگی،سخت اما راحت واگذارش کنم و بگذارم و بروم.همین ...!

ششـ) گروه شعرخوانی تلگرامی که هم میتوانید شعر بخوانید و هم بشنوید.ما اینجا گاهی شعر میخوانیم >>> شعــر میشوم

هفتـ) از دعاهیتان فراموشم نکنید اگر یادتان بود.من و عزیزترین هایم هنوز هم محتاج دعا هستیم :)

بغضم دوید و گوشه ی چشمم شکسته شد ...

هوالمحبوب:

دیشب اما بعد حرف و شب بخیر 

از دلـش گذشـــت شاید نبینمش...

شاید ایـن دفعــــــه ی آخری باشه

که بتونــــم یه پیــــام بدم بهش...!

دی ماه بدی بود و خدا را شکر که تمام شد و نحسی اش به چهره اش ماند و بار غمش اما به دل بهمن مینشیند.خبر آتش سوزی پلاسکو آن هم اول صبحی که چشم باز کرده بودم با صدای زنگ مهندس فلانی که اگر پرواز مونیخ کنسل شود چه غلطی باید بکنند؛ ضربان قلبم را به شماره انداخت.

اول صبح حرف از آتش سوزی دوطبقه بود و هرچه پیشتر رفت آتش سوزی ؛درست مثل درد تاریخ بشریت گسترده تر شد و حال من دگرگونتر.پایتخت با تمام دود و دم جمعیت انفجاری و خاطرات نه چندان خوشایند اخیرش؛مدتهاست جزوی از من شده و به تبع آدمهایش هم شده اند جزو آدمهایم.عکس پشت عکس توی فلان کانال و بهمان کانال مرا پا به پای ماجرا میکشاند و امن یجیب گویان و صلوات کشان با بغض خودم را جای تک تک چشم انتظاران آدمهای مفقود و کشته میگذاشتم و اشک میشدم...

امشب که سرم را روی بالش گذاشتم به این فکر کردم که کدام از آن آدمها میدانستند سپیده که بزند روز سیاهی را پیش روی دارند. کدامشان میدانستند شب قرار نیست بروند خانه زینت خانم مهمانی و بنشینند غیبت دختر اعظم خانم که دماغش را تازه عمل کرده یا دیدار معشوقشان که بعد از مدتها قرار بود شام بروند فلان رستوران.

کدامشان میدانستند فردا چه چیز انتظارشان را میکشد و کدامشان میدانستند قرار است برای از دست دادن عزیزشان عزادار شوند و قلبشان از حرکت باز بایستد...

به اینها فکر کردم و بغض شدم و خواب حرامم شد که نشستم روبروی خدا سر سجاده و شروع کردم به کندن تعلقاتم از سر جان کندن و هفت قرآن به میان احسان را زبانم لال و فکرم کج گذاشتم وسط که اگر فردایی چنین برایم برسد و نداشته باشمش چه کنم.گذاشتمش وسط و برای از دست دادنش مویه کردم و تعلق خاطر داشتنش را چال کردم.الناز تازه عروس را گذاشتم وسط و آنقدر ضجه زدم برای مظلومیتش و نفسم به شماره افتاد.فاطمه ی زیبایم را با تمام لوس بودنش گذاشتم میان آوار و هی بی تابی کردم .گلدخترم را لال بمیرم میان آتش گذاشتم و اسفند روی آتش شدم و بال بال زدم...

"او"یم را ... واااای "او"یم را هی گذاشتم و هی برداشتم و نشانشدمش درست زیر سنگینی فلان آوار و هی "ماشاالله و لا حول ولا قوت الا باالله "خواندم...قلبم را با دو دست گرفتم و از بهترین و صبورترین عمه ی دنیا که اسوه صبر است صبوری خواستم و هزاران "یا غیاث المستغیثین" به زبانم جاری کردم و اشک ریختم.

و به سجاده ام چنگ زدم و صبر خواستم برای از دست دادن کسانی که بیشتر از جانم دوستشان داشتم و پیش مرگشان میخواستم باشم.

و یک ریز برایش خواندم که "ارحَم من راس ماله الرجا و سلاحه البکا"...به هق هق افتادم که رحم کند به کسی که تنها امیدش دعاست و تنها سلاحش اشک..."

رحم کند بر بنده ای که بندگی نمیدانسته و به جای دادن تمام دوست داشتنی هایش به خدایی که بی انتهاست؛ چنگ زدن و تعلقش را بیشتر کرده.

روضه علی اصغر گوش دادم و آنجا که میگفت :" الهی هیشکی تو آغوش باباش شهید نشه..."نفسم به شماره افتاد و وقتی خواند :"الهی هیچ مادری اینقده نا امید نشه" شروع کردم روی زانوهایم زدن و برای تمام مادران نا امید قلبم تکه تکه شد...

خدا را گفتم که من یعقوب؛مفتونه یوسفم.برای امتحانم یوسفم را بگیری کور نمیشوم؛آنقدر ضجه میزنم که با اشکهایم تمام شوم و بمیرم ولی اگر خواست تو نداشتن است به دیده ی منت.همه را در طبق میگذارم و مینشانم جلوی چشمانت ولی در عوض تمامشان یک چیز میخواهم.صبوری و ظرفیت از دست دادنشان.

"شما که به برق سکه های کوفه دلخوشین...خودتون بچه ندارین مگه بچه میکشین...؟!"

چه شبی است امشب،شب قلبهای مچاله شده از فراق عزیزانی که هرکدامشان برای یعقوبشان یوسفی بودند که خدا میداند کی به کنعان برسند و شاید هرگز عطر پیراهنشان را باد به کنعان نیاورد...

زینب و صبوری اش نذر امشب و تمام شب های فراق یوسف هایمان که عزیز مصر بودنشان در برابر عزیز دل بودنشان هیچ است...

الی نوشت :

دلم برای دخترکان و زنانی که دلشان چون من تکه تکه شده از انتظار و برزخ از دست دادن،خوووون است...خووووون ها!

صبح یعنی لب خورشید بخندد وقتی ... غنچه ی چشم تو هرباره شکوفا بشود

هوالمحبوب:

تا که میخندی دو دیوان شع ــــــر نازل می شـــــود...

دیشب تا نیمه شب جان کنده بودم و موزیک گوش داده بودم و خواب به چشمم نیامده بود و صبح از صدایش بیدار شدم که سر مسواک برداشتن و برنداشتن با فرنگیس بحث میکرد...

میدانستم هیجان چه دارد و همین دیروز یک عالمه برایش غش و ضعف کرده بودم و اینقدر توی آغوشم چلانده بودمش که جیغش در آمده بود و خوب میدانست چقدر دوستش دارم که باز عین گربه های لوس خودش را توی آغوشم پرت میکرد و دست روی صورتم میکشید تا دستانش را ببوسم و چشم در چشمش زل بزنم و بگم:"تو دختره منی ها!"

داشت اصرار میکرد که باید مسواک و خمیر دندان بردارد و اگر توی مدرسه چیزی خورد و غذا لای دندانش ماند و در نیامد،خانوم معلمش دعوایش میکند!!!

توی تخت غلتیدم و یاد اواخر اسفند پنج سال پیش افتادم که شب قبلش از زیارت معصومه آمده بودم و خسته و ناراحت تر از همیشه که صدای فرنگیس و میتی کومون مرا از خواب بیدار کرد.

با فرنگیس محض باردار شدنش و پنهان کردنش قهر بودم و دلم نمیخواست دخالت کنم و اصلن به من چه و دعوایشان شود ،چه بهتر!!!

صدای گریه فرنگیس می آمد که اگر بچه ام بمیرد چه کنم و میتی کومون میگفت من راضی نیستم بری اون بیمارستان و صدای هق هق فرنگیس  و گفتگوی من با خودم که به جهنم! اصلن بمیرد!!!

صدای به هم خوردن در را که شنیدم راه پله ها را گرفتم و رفتم بالا که فرنگیس را اشک آلود دیدم و پرسیدم چه شده ؟! که گفت بابات نمیذاره برم کلینیک خانوم دکتره،اگه بچه م بمیره چکار کنم؟من مریضم...

نمیدانم چه شد که بغضم گرفت و گفتم :"مگه من مُردم که بمیره؟!برو آماده شو بریم بیمارستان." و وقتی فرنگیس گفت :"بابات رو چکار کنم؟" ...گفتم :"ولش کن ! بدو آماده شو..."

و سخت ترین روز زندگی ام را گذراندم تا گلدخترم متولد شود و هیچ کس نمیتواند حال آۀن لحظه ام را بفهمد و درک کند که چقدر تنها و ضعیف و قوی بودم و چه حسی داشتم وقتی اولین کسی بودم که در آغوشش گرفتم و توی گوش هایش شعر خواندم و اذان و حرف زدم و بغضم را ترکاندم توی گوش هایش و با هم چقدر ساعت یک و چند دقیقه ی بعد از ظهر گریه کردیم...

حالا پنج سال گذشته بود و گلدخترم سر بردن و نبردن مسواک در مدرسه با فرنگیس بحث میکرد که من باز پله ها را گرفتم و رفتم بالا و دیدمش بغض کرده و کیفش را بغل کرده که تا مسواکش را ندهند مدرسه نمیرود...

- چی شده آجی ؟

خودش را پرت کرد توی بغلم و شکایت مادرش را کرد و از اسطوره ذهنی اش که خانم معلم ندیده اش بود حرف زد و من هی غرق بوسه اش کردم و گفتمش مدرسه جای مسواک نیست  و بلندش کردم و بردمش داخل حیاط و گفتمش لبخند شود توی دوربین که اولین روز پیش دبستانی رفتنش را قاب کنم توی دلم...

ژست و ادا و اطوارش که تمام شد،نشستم کنار پایش و گفتم:"تو دیگه بزرگ شدیا!باید غذاهات رو همیشه بخوری تا خوب درس بخونی.نباید اسباب بازی بذاری توی کیفت یا وسیله اضافه ببری.دیگه هم نباید شیطونی و اذیت کنی و باید آجی هات رو دوست داشته باشی و اذیتشون نکنی.خب؟"

سرش را به نشانه تایید تکان داد و زود زیپ کیفش را باز کرد و دفتر نقاشی و جعبه مداد رنگی چوبی اش را که "او" یم برایش خریده بود را نشانم داد و گفت :"فقط همینا رو میبرم که آجی م برام خریده...!" و بعدخوشمزه ترین بوسه ای که صبحدم میتوانی از کسی تحویل بگیری را به من هدیه داد و رفت که اولین روز مدرسه اش دیر نشود...