سرنـــخ ایـــن رشــــته ی کــــوتـــاه را گــــم کــــرده ام ...

هوالمحبوب:

زنـــدگــــی آنــقــــدرهـــا درهـــم نــبـــود و مـــن فــقــــط

سرنـــخ ایـــن رشـــته ی کـــوتـــاه را گــــم کــرده ام ...

خب البته که انتظارم از زندگی این نبود.حتی اینی که الان هست هم ،نیست!

دیشب وقتی با الناز و احسان و فاطمه و گلدختر نشسته بودیم به بازی و میتی کومون کنارمون داشت بی بی سی میدید و نخودچی و کشمش میخورد و فرنگیس توی آشپزخونه کوکوی اسفناج میپخت یاد سال اول دانشگاه افتادم که فاطمه هم سن و سال گلدختر بود و از سر و کولمان بالا میرفت و به احسان یواشکی گفتم راس راسی عمری که گذشت برنمیگرده و چقدر زندگی و روزهام زود رفت  در حالیکه همه ی روزهام صرف دویدن و فرار کردن از دست آدمی بود که دستش بهم نرسه و همیشه ی خدا هم  میرسید .حتی هنوز هم در حال چنگ زدن به هر چیزی برای فرار کردنم و آرامش،غافل از اینکه توی فرار کردن آرامش نیست ،هرچند توی فرار نکردنم هم نیست!

دلم برای زندگی ام سوخته بود.برای همه ی چیزهایی که گمونم حقم نبود و دلم خواسته بود.و وقتی دیده بودم امر به نباید داشتنه ،چشم بسته بودم و ولش کرده بودم.دلم حتی سوخته بود برای یک عالمه کارهای نکرده ای که گفته بودم شاید بعدها که اوضاع آرومتر شد انجام میدم و هیچ وقت اون وضع آروم خودش رو نشون نداده بود و من هم بی خیالش شده بودم.دلم سوخته بود و گفته بودم گور بابای همه ی سوختن ها!

احسان کج کج خندید،فاطمه اما اسم همسر محمد شاه قاجار را بلد نبود وقتی گلدختر داشت با یقه ی پیرهن احسان بازی میکرد و میگفت خرمالو نمیخوره چون دهنش اینجوری اینجوری میشه و دستهاش را باز و بسته کرد و همه خندیدیم و من دلم برای همه ی اون چیزی که نشد باشم سوخت و خرمالو رو از الناز گرفتم و هل دادم توی دهنم و نوشتم :"مهد علیا!" و جواب درست بود !

الــی نوشت :

یکــ) من هم خیلی وقت ها خودم را به خاطر دل به دل بعضی ها دادن که احساس حماقت نکنند،سرزنش کرده ام،درست مثل برجعلــی!

دو) حس میکنم موهام بوی پوسته ی تنه ی درخت میده و گمونم بووش رو دوست دارم!

بـــــــاد بــــوی هــــمـــــه ی خــــاطـــره هـــا را آورد ...

هوالمحبوب:

بـــــــاد بــــوی هــــمـــــه ی خــــاطـــره هـــا را آورد

حــــال ایــــن شاعـــر بی حوصـــــله را جــــا آورد...

برایش نوشته بودم درسمان "آش و کشک" است.نوشته بودم مشق هایم را خوب مینویسم و املا همیشه بیست میگیرم.

رشد نوآموزم را باز کرده بودم و برایش یکی از داستان های امام و کودکان را نوشته بودم.نوشته بودم امام زده بود روی انگشت نوه اش وقتی دست در کاسه ی ماست کرده بود آن هم وسط سفره!نوشته بودم امام هم با مبالاتی و سهل انگاری بچه هایش برخورد میکرده،چه برسد به تو که امام هم نیستی و برای همین هم من از تو که دعوایم میکنی دلخور نمیشوم و نیستم.

نوشته بودم احسان کتاب و دفترهایم را برمیدارد و وقتی میتی کومون خانه نیست اذیتم میکند.

نوشته بودم اگر برگردد قول میدهم شب ها رختخوابم را خیس نکنم و املاهایم را هم خودم توی خانه بنویسم و مداد و تراش و آن لیوانِ سبزم را که همیشه غیبش میزد،هیچ وقت گم نکنم.حتی قول میدهم اگر برگردد "هویج پخته " را هم که هیچ وقت دوست نداشتم بخورم!

برایش نوشته بودم با رفتنش عمو و عمه دار شدم ولی با اینکه عمه اشرف دیشب شلوارِ پاره ام را دوخته بود و عمو اکبر برایم آدامس موزی خریده بود و آمده بود بیمارستان دیدنم اما من دلم فقط برای او تنگ شده.

برایش نوشته بودم توی درس "ـه" چسبان آخر و "ه" تنهای آخرمان نوشته "اکرم سه روز بیمار شد و روزی که به مدرسه رفت مادرش برای مدیر نامه نوشت که او سه روز بیمار بوده" ولی من بیست روز در بیمارستان بیمار بودم و روزی که به مدرسه رفتم نه او بود که برای مدیر مدرسه ام نامه بنویسد و نه میتی کومون، ولی مدیرمان میدانست که بیمار بودم و گمانم همان کلاغ ها که به مامانِ ماندانا شاهین که نوار قصه ی "گرگ دانشمند" را داشت گفته بودند تو قهر کرده ای و رفته ای به مدیرمان هم خبر داده بودند بیماری ام را که از من نامه نخواست!

نوشته بودم دیروز نسرین -دختر عمه سکینه- گفته بود چرا هر روز خانه یشان هستیم و برگردیم خانه ی خودمان و من گریه کرده بودم و دست احسان را گرفته بودم و راه افتاده بودم بیایم پیشت که عمویش ما را توی جاده پیدا کرد و برگرداند و نسرین را یک دل سیر کتک زد و من دلم هم خنک شد و هم برای نسرین سوخت!

برایش نوشته بودم چند روز قبل که میتی کومون من را با خودش نبرده بود و در خانه تنهایم گذاشته بود قهر کرده بودم رفته بودم خانه ی ماندانا شاهین و برای میتی کومون یادداشت گذاشته بودم "چون من را دوست نداری،من رفتم!" و بعد از حرصم پاره اش کرده بودم و ریخته بودمش توی اتاق و وقتی برگشته بود یادداشتم را به هم چسبانده بود و همه جا دنبالم گشته بود و یک عالمه ترسیده بود! 

برایش نوشته بودم وقتی بزرگ شدم اجازه نمیدهم میتی کومون هیچ وقت اذیتش کند که او به خانه ی پدرش پناه ببرد و این همه از من دور باشد تا نسرین بگوید برویم خانه ی خودمان یا احسان دفتر و کتاب هایم را بردارد.

برایش نوشته بودم همه ی سکوت و بی زبانی ام وقتی با میتی کومون دعوا میکنند به خاطر این است که زیادی کوچکم و هنوز دستم به زنگ خانه هم نمیرسد!

نوشته بودم اگر زودتر برگردد خانه من هم قول میدهم زودتر بزرگ شوم و نمره های خوب بگیرم و نگذارم هیچ کس اشکش را در بیاورد.

آنقدر نوشته بودم که برگه های دفتر کاهی ام چروک شده بود و برایش نوشته بودم ببین چه دختره خوبی شده ام که برگه ها را از وسط دفترم کنده ام و برایش نامه نوشتم که نکند بعدها یکی از برگه هایم از آن طرف دفتر موقع مشق نوشتن از جا در بیاید و او عصبانی شود.

نامه را نوشته بودم و تا کرده بودم و گذاشته بودم لای دفتر و کتابهایم توی کیف،که احسانِ نامرد مرا به عمه لو داده بود و نامه ام قبل از اینکه به دست او به آدرسی که نمیدانستم کجای دنیاست برسد،دست به دست و دهن به دهن توی فامیل چرخید و اشک همه را در آورد و من از خجالت و ترس هی مُردم تا بالاخره یک شب آشتی کرد و برگشت و نامه ی پست نشده ام را خواند...

الــی نوشت :

یکــ) خیزید و خز آرید که هنگام خزان است...         لازم است بگویم چقدر این شعر را دوست دارم؟

دو) امروز همه ی خانه و محله و خیابانمان بوی پاییز و مدرسه میدهد و من دلم ضعف میرود برای بچه های کوله پشتی به دوش و همین دیشب بود برای شیرین نوشتم :"دلم برای دانشگاه و اول مهر و همه ی آن روزها تنگ شده ..."و چشم هایم را بستم و خواب ندیدم!

سهــ) درد آور از عقب کشیدن ساعت چیزی سراغ دارید؟آن هم وقتی این همه ....

+پاییز مبارک...

در والضــــالــین حمـــدم خــــدشـــه ای وارد نـــبــــود ...

هوالمحبوب:

در والضــــالــین حمـــدم خــــدشـــه ای وارد نـــبــــود

وای ِ مـن محتـــاج یــک رکعـــت شمـارم کرده ای ...

دیشب بود که فرشته گفت الــی فردا شب تموم میشه و من بهش گفته بودم هیچی نمیشه و اون گفته بود یعنی نخوندیش؟ و من بهش گفته بودم معلومه که خوندم ولی هیچی نمیشه و اون گفته بود دلش روشنه و من گفته بودم وسطش آگاهانه بیراهه رفتم و چون با خدا قرار و مدار گذاشته بودم منتظر مجازاتم و فرشته گفته بود یعنی خدا مثل آدمها اهل تلافی کردنه؟ و من گفته بودم واسه بقیه نه اما واسه من نمیشینه هر غلطی دلم خواست بکنم و بعد دستامو دراز کنم و اون هم دستام رو پر کنه و باز فرشته گفته بود شاید طول بکشه ولی دلش روشنه و من بهش نگفته بودم قرار و مدار من با خدا این نبود که من پاش نموندم و مطمئنم اون چیزی که قراره بشه استجابت نیست و مجازاته!و باز نگفته بودم خودم میدونم خدا مثل مامان می مونه و نمیشه هیچ مامان ای بچه ش را دوست نداشته باشه و آرزوش خوشحالیش نباشه اما همون مامان ِعاشق در برابر سرکشی ِتو قرار نیست جایزه بده و برات کف بزنه! و باز کتابچه ی دعام را بغل کرده بودم و شروع کرده بودم...

...سیزده چاهارده ساله بودم. از مدرسه برمیگشتیم.درست توی پارک سرسرا،همونجا که با هم عکس گرفته بودیم دست کرد داخل کیفش و اوردش بیرون و بهم دادش.عاشق محتویات کیفش بودم.همیشه میشد از توش چیزهای خوب خوب پیدا کرد.تسبیح،خوراکی،پول،کاغذ،خودکار،کتابچه ی دعا و چیزهای یواشکی!

میخواست توش یه چیزی بنویسه.درست صفحه ی اولش!خودکارش نمی نوشت و از من خودکار خواست.نوشت :" تقــد..." و بعد شروع کرد صدا کشی کردن.همیشه توی دیکته کردن کلمات مشکل داشت و من هیچ وقت نتونسته بودم بهش بگم و یا با همه ی شیطنتم بخندم.آروم و با احتیاط بهش گفتم میخوای بدی خودم بنویسم؟گفت نه فقط کلمه ی اولش رو برام درست کن.خودم بقیه ش رو مینویسم.گفتم کلمه اولش چیه؟گفت بنویس :"تقدیم" و من یک "یم" کنار "تقد" ای که نوشته بود گذاشتم.باز شروع کرد زیر لب صدا کشی کردن و نوشت "به تو جانـ" و باز با احتیاط صدا کشی کرد که غلط املایی نداشته باشه و هی روی "نــ" را پر رنگ کرد که من باز به کمکش رفتم و گفتم "میخوای بنویسم برات؟"گفت نه!میخوام بنویسم "جان من".گفتم یه "من" کم داره.بنویس "من" و اون بدون اینکه بین "جان" و "من" فاصله بذاره نوشت "جانـمن" و داد بهم و من رو بغل کرد و بوسید و من یواشکی و با خجالت نفس کشیدم بغلی رو که بوی شوکولات میداد.

از بغلش که در اومدم بهم گفت :"هیچوقت دختر حرف گوش کنی نبودی ولی بدون اگه هنوز زنده ام و امید دارم به زندگی م واسه خاطر خداست که هیچ وقت ازش روی برنگردوندم.من هیچ وقت توی این همه سال نمازم رو به دردایی که زندگی بهم داد نفروختم و مطمئنم همون خدایی که دوستش دارم،من و بچه هام رو از درد و غصه نجات میده و حفظ میکنه.هر موقع این کتاب رو خوندی بدون مامانی همیشه دوستت داره حتی اگه تو یادت بره دوسش داشته باشی!"

و من از همون سیزده چاهارده سالگی مثل جونم از کتابچه ی دعای آبی رنگم محافظت میکردم و کم کم که بزرگتر شدم و مثلن عقلم رسید گذاشتمش واسه روز مبادا و وقتی که میدونستم هیچ دعا و نیرویی مشکل گشای کارم نیست بازش میکردم و به "جانـ" و "من" ی که بهم چسبیده بود خیره میشدم که چقدر بهم و به من نزدیکند و از داخلش دعا میخوندم و با همه وجودم مطمئن بودم میرسه اون بالای بالا!

تا چهل روز پیش،درست شب تولد حضرت فاطمه و روز مامانی،وقتی فرشته گفت" الــی تا چهل شب دیگه که تولد حضرت علــی و روز بابا هاست،نیت کن و هر شب اندازه ی یه کلمه،جمله یا دعا نذرش کن شاید اتفاقی که دلت میخواد اندازه ی یه حس خوب داشتن واسه الی بیفته" و من یاد کتابچه ی آبی رنگ مامانی افتادم و چهل تا زیارت عاشورایی که اویـم گفته بود معجزه میکنه. دلم مطمئن بود و نبود،دلشوره داشتم و نداشتم که نشستم روبروی خدا و اسم احسان و الناز و فرنگیس و الــی و اویــم رو اوردم و به صاحب کتابچه ی دعام قسمش دادم که همونی میشم که اون میخواد در عوضش اونم همونایی رو به من و عزیزهام بده که میخوام.

از همون شب به فرشته گفتم حواسش باشه که نکنه یه شب یادم بره و بعدش هر شب قبل از خواب براش خوندنم"السلام علی الحسین و علی علی بن حسین..." و سر هر سلام اسمشون رو اوردم و از ته ته ته دل آرزو کردم .

میدونم اون مواظبم بود.شک ندارم که سر من با فرشته هاش شرط بسته بود و من همه ش را نقش بر آب کردم!نفیسه میدونه حال این شبای آخر من رو وقتی با خودم میجنگیدم و "من فقط خدا را دارم" میگفتم و بغض میکردم.شک ندارم حالم واسه تقلایی بود که خودش میکرد تا ثابت کنه روی قولش با من ایستاده.فرشته میدونه حال اون شبی که خواستم نذرم رو به عهده ی اون بذارم که نکنه چهل شب تموم بشه و من نباشم.شک ندارم خودش هراس سر قولم نبودن را انداخته بود توی دلم که بگه باید تا آخرش برم.تا شد امشب...شب چهلم!

و من مطمئنم چیزی نمیشه الا مجازات واسه همه ی گناه هایی که آگاهانه انجام دادم و انصاف نیست الناز و فرنگیس و احسان و اویــم به خاطر من به همه ی اون چیزایی که لایقش اند نرسند.که خدا فقط واسه خاطر اینکه من مجازات بشم و به آرامش نرسم آرامش و رسیدن اون ها را بهم هدیه نده.

وقیح شدم!گستاخ شدم که اونقدر محکم جلوی اشکام رو گرفتم که نکنه بریزه پایین و واسه خدا نه نه من غریبم بازی دربیارم که بهش بگم من رو ببخشه که نکنه یهو بهم بگه جیک جیک مستونت بود فکر زمستونت بود الــی خانوم؟؟

راه به جایی ندارم برای اجابت.فرشته فردا میره اعتکاف و من بهش التماس میکنم یادش نره من را خط بزنه که اسم چاهار تای زندگیم به اسم من آلوده نشه و بعد اسم چاهار تای من رو بیاره و تا از خدا اونایی که واسشون ازش خواستم رو به واسطه ی آبرویی که داره نگیره باهام حرف نزنه.من استجابت همه ی چاهار تام رو از همون فرشته ای میخوام که به همه ی خوب بودن و فرشته بودنش ایمان دارم.

میدونم چقدر وقیحم. چقدر بی انصافم.چقدر نامردم...!

و باز همین امشب که شب چهلمــه ،شرمنده ولی بدون اینکه بخوام ببخشه مثل همه ی این چهل شب براش میخونم :" اللهم لک الحمد حمد الشاکرین لک علی مصابهم ..." و باز ازش میخوام...

این بار نه استجابت دعا،نه دستای پر ،نه آرزوهای قشنگ قشنگ اون هم به واسطه ی خوب بودن هایی که نبودم.بلکه التماسش میکنم بهم مصیبت بده و برای تک تک مصیبت هاش شکرش میکنم تا آخر عمر،حتی اگه من رو لایق داشتن هیچ کدوم از چاهارتای زندگیم ندونه...

الـــی نوشت :

یکـ) هیــــس!

دو) تـــولـــدش مبـــارک ...

سهــ) اگــرچــه قحطــی مـــَرد است و مـن مـردی نمی بینـم

ولــــی امـــروز بـــــر مـــردان ایـــــــرانـــی مبـــارک بــــاد ...!