یک عدد خاطره!

 هوالمحبوب:

چند روز پیش بود....حالم خوب نبود وساربان برام فال گرفت....گوش میدادم ونمیدادم..بهم گفت زیارتی داشتم ونذری که بهش بی توجه بودم..و راست میگفت...بعد هم که بابا اسی رفت شیراز ودرجواب فال حافظ من در حافظیه باز همون حرفها را بهم زد....راست میگفتند....یادم رفته بود...واسه همین به سید گفتم این دفعه که داریم میریم دانشگاه اول بریم من نذرم را ادا کنم و اون قبول کرد.... وشد 5شنبه و عازم دانشگاه شدیم وباز به دلیل ذیق وقت تصمیم بر اون شد که بریم دانشگاه وموقع برگشتن بریم در پی ادای نذرو من هم که قرار بود برم تهران واسه نمایشگاه کتاب.....

کلاس تموم شد وباز این استاد فراهانی به من گیر داد وکلا حال میکنه با من بحث میکنه ...الهی ی ی ی..با اینکه حرص دربیاره ولی خوشم میاد ازش و باز بهم گفت جلسه  دیگه باز برم از محضرش مستفیظ بشم ومن هم درخلوت بهش گفتم میخواین عکسم را بهتون بدم هی هر هفته  به خاطر دیدارمون منو این همه را راه نکشونیدو زبون داری همون وباز محکوم به مراجعت مجدد همان!

رفتیم تهران با هانیه . و سید هم  راهیه خونه شد..قرار بود شب تهران بمونم وفردا برم نمایشگاه کتاب که یهو همه چیز به هم ریخت ومن موندم ویه شهر شلوغ ویه الی بی سرپناه واسه موندن در این شهر به این شلوغی... 

حالا اینکه چی شد که یهو من آواره شدم بماند و یا اینکه چرا یهو هانیه اینا رفتند شمال ودلارام عمو یهو به جای اینکه تهران باشه اصفهان بود دیگه گفتن نداره....عشقه کتاب که میگن یعنی من...یعنی هیچ چی مانعه رسیدن من به کناب وکتابخوانی نمیشه ها...دقت کردی اراده رو!....کلا انگار همه دست به دست هم داده بودند من رو بفرستند خونه وفقط بغضم خوب شد نترکید وگرنه همونجا خودم را کشته بودم!

تصمیم گرفتم برگردم اصفهان که یهو به احسان زنگ زدم واون پیشنهاد داد برم قم بمونم وتا اون فردااز اصفهان راه بیفته و بیاد دنبالم تا بریم نمایشگاه.....

انگار تمومه عوامل طبیعی وغیر طبیعی دست به دست هم داده بودن من رو بفرستن واسه ادای نذرم ومن دیگه جنازه م بود که ساعت دو نصفه شب رسید قم ورفت به زیارت.....

حالا چه به من گذشت وقبل و بعدش چی کشیدم بماند که میشه مثنوی هفتاد من کاغذ.....ولی بالاخره با اشک ودرد وآه وغرو حرص رفتیم ادای نذر وتا صبح هم چشم رو هم نذاشتیم از دست این نسوان جارو به دست داخل حرم !

بالاخره از اونجا که خرما از کره گی دم نداشت تک وتنها راهیه تهران شدم وتمومه عطر کتابهای داخل نمایشگاه را یهو هل دادم تو وجودم وتمومش رو نفس کشیدم وآخیییییش!

تا بعد از ظهر نمایشگاه بودم وکلی خسته شدم وعجبا از این همه آدم که نصفه بیشترشون متقاضیه چیزی غیر از کتاب بودن وماشالا یکی از یکی رنگاوارنگتر!

جل الخالق!

سر شب بود ومن داخل ترمینال واسه عزیمت به خونه که یهو خانوم خونه زنگ زد که کجایی؟ بیا قم ما داریم میایم قم وتهران واین جور جاها این دوسه روز تعطیلی...و من فقط میخواستم خودم رو بکشم...اگه دیگخ بمیرم هم به این سفر کوفتی ادامه نمیدم...از دیروز در حد المپیک حرص خورده بودم ودیگه ظرفیت نداشتم...مامان را راضی کردم اجازه بده من برم خونه بخوابم وبعد شد نوبت آقا دادشمون که زنگ زدوگفت:من قم منتظرتم که با هم بریم تهران این دو سه روز را!

ای خداااااااااااااااااااااااا!

من دیگه نمیرم قم!ولم کنید تورو خدا!هنوز تصور شب قبل لرزه به استخونهام مینداخت با اون بانوان چوب به دست داخل حرم که ماموره منعه خواب زوار بودن وای که چه شبی بود!

علی ایهاالحال با سردردوپادرد فراوون راه افتادم به سمت خونه که فردا که شهادت حضرت فاطمه س وتعطیل یه دل سیر بخوابیم......

درراه با دختر مجاور صندلیم همکلام شدم وکم کم دیگه نصفه نیمه به خواب رفتم ونرفتم تا رسیدم خونه و وااااااااااااااااااااای که هیچ جا خونه ی آدم نمیشه!

خدا راشکر زنده موندم وبه خونه رسیدم...اینقدر خسته بودم وهنوز بعد از یه هفته هستم که هنوز وقت نکردم کتابهام رو که خریدم ورق بزنم... 

ازبس کتابها رو دوست داشتم وخستگی مانعه کیف کردنم از حضور درنمایشگاه میشد تصمیم گرفتم به خاطر مترو هم که شده(عشقه من مترو!!!!!) باز این هفته یه سر تهران بزنم وباز یه دلی از عزا با دیدن واستشمام این همه کتاب در بیارم

وااای که مردم کلا از خوشی!

!

همین!

ممنون که به دنیا اومدی....

هوالمحبوب:  

توی اوتوبوس بودم؛هی جا به جا میشدم  تا خوابم ببره یا حداقل به چشمام استراحت بدم که از درد داشت تیر میکشید.اتوبوس توی پلیس راه توقف کرد و دوتا عقربه های ساعت روی 12 ایستاد وتو افتتاح شدی...ثبت شدی و بالاخره سی سالت شد!!دیدی بالاخره سی ساله شدی؟ سی تا شمع روی یه دونه کیک.تصور میکنم وفوووت میکنم...

توی دلم ذوق کردم؛قند آب شد؛ بعد یهو دلم گرومبی افتاد پایین؛بعد بغضم گرفت...احساساتم درهم بر هم شده بود... تموم سالهای  تولدت را که یادم بودو تبریکاتم را مرور کردم

کاری نکردم...چیزی نگفتم...حرفی نزدم..حتی با خودم هم!امشب از اون شباست.... 

چشمام را بستم وتوی دلم گفتم:   

"ممــــنـــــون که به دنیا اومدی!"   همینــــ ....   

+ میخواستم ...ولــی خوب نشد بشه  ===>> گوش کنیــد...

نقاش نیستم ولی.......

 هوالمحبوب:

توی دنیای خودت غرق شدی ومکان وزمان را فراموش کردی که یکهو سر وکله ش پیدا میشه.هیجان زده میشی ،لبخند به لبهات میاد ومیخوای بری سلام کنی که یکهو یادت میفته ...یادت میفته قول دادی!

خنده دارترین کاره دنیا ...قول دادن برای نخواستن وعمل نکردن!میخواهی بزنی زیر همه چی..اما به این فکر میکنی که خودخواهی تا چقدر؟!...که چی؟؟که بعدش چی؟که چی بشه؟؟

سکوت میکنی ومیشینی یه گوشه...تصمیم میگیری خانومانه رفتار کنی..مثل یه دختر خوب!

باز سکوت میکنی وبه کارهات میرسی وخودت هم نمیدونی منتظر هستی یا نیستی!

که یکهو سلام وکلامی.....باز یهو یادت میره...میخوای به صمیمانه ترین صورت ممکن جواب بدی واظهار دلتنگی کنی که یکهو باز یادت میفته وبه یک سلام سردو نیش دار بسنده میکنی....بدم میاد مواظب رفتارم باشم وخودم را محدود کنم ولی خوب دیگه......

میخواهی بی تفاوتی پیشه کنی ولی خوب هرچی باشی دیگه اینقدر بی ادب نیستی...میتونی معمولی رفتار کنی ومثلا چند دقیقه ای را درمحضرش مستفیض بشی...راه میفتی ومیشینی یه گوشه...دروغ چرا؟انتظار شنیدنش را بی صبرانه میکشی وانگار که توی دلت دارند گنجشک پرواز میدند.....گوش میدی وکیف میکنی....میخواهی به با احساس ترین صورت ممکن ازش تشکر کنی ولی خوب....غیر از تو آدمهای دیگه ای هم هستند ویادت میاد تو هم یکی از از این مخاطبهایی و نه بیشتر وباز سکوت میکنی وگاهی به یه حرکت یا تشکر کوتاه بسنده میکنی.....یک هو دستت میره بالا تا تو هم بخواهی دیگران را و"او" را دراحساست شریک کنی...میپری کنار اون....دعوت شدی به بودن وچه حس لذت بخشیست کنار "او" بودن که باز یکهو یادت میفته که داری فراموش میکنی وباز از شریک کردن دیگران منصرف میشی وبه خودت میگی :"دلبری ممنوع!"

صداش میلرزه...انگار که بغض داره...انگار صداش خش هم داره...فکر میکنی که شاید سرما خورده....ولی هیچ لرزش و خشی درصداش مانع حس کردنش نمیشه.....باز سکوت میکنی وباز........هنوز کنارش نشستی....توی دلت آرزو میکنی کاش کسی بیاد وفاصله را زیاد کنه وخدایا شکر آدمها یکی یکی ازراه میرسند که همین ماموریت را انجام بدند......

مرور میکنی.....خودت را....ویه عالمه روز رفته را......"یعنی دیگه برام شعر نمیخوای بخونی؟"...."نه!"..."باشه"......وقول میدی.......قسم میخوری ومحدود ومحدودومحدودتر میشی.... خاطره میشه...خاطره میشی....واقعا نمیدونی باید چی کار کنی.....باز مرور میکنی وباز.....ودور میشی..اون قدر دور که انگار ازاول نبودم.انگار که ازاول نبودی....